Coming Alive!

Afgelopen weekend ben ik voor het eerst echt in het binnenland geweest. Mee met een delegatie om daar indianen te bezoeken en een pastor in te zegenen. Afgesproken dat ik om half 5 in de ochtend ergens opgehaald zou worden, sta ik daar te wachten en te wachten met mijn halfgare kop, heeft mijn contactpersoon zich verslapen (en goed ook).
Iets te laat dan de bedoeling was dus vertrokken. Beetje jammer dat ik een klein avontuur miste. Ze gaan hier namelijk, als ze zo vroeg vertrekken, ook nog een beetje jagen op wild wat in de jungle de weg oversteekt. Tot aan de Zanderij is de weg nog van asfalt, maar daarna.....juist ja: geen asfalt ,maar een bauxiet weg. 300 km lang. Halleluja!
Scheelt dat ik goed gezelschap was, flink lol gemaakt en halverwege stoppen om op z'n Surinaams te eten. Javaan had gekookt en koken doen ze voor 3 porties, dan is er altijd genoeg. En ja, dat eten moét vervolgens ook op. Wat een verschil met Nederland, waar de aardappels door mama geteld worden voordat ze gaat koken.
De plek (aan de rivier) was relaxed en ik kwam erachter hoezeer ik hou van moeder natuur, het nodig heb om tot rust te komen en ook echt tot leven kom. Vlak voor de zon onder gaat lekker zwemmen in echt warm water en daarna in ja hangmat genieten van de geluiden uit het oerwoud. Wat wil je nog meer... Het weekend was relaxed en ook erg goed met het gezelschap.

Het gaat goed met mijn onderzoek. Ik heb een aantal goed afspraken gehad en interviews met ouders gaan goed. Bij mensen thuis, in hun omgeving afspreken en ze dan laten vertellen. Voorbeeld: Vorige week had ik een interview met een vader in een pauperbuurt (de ratjes liepen over straat). Er waren mensen in zijn huis bezig, dus wij in zijn auto gaan zitten en vervolgens heeft de man drie kwartier zijn ervaringen gedeeld en hebben we open gesprek gehad over betrokkenheid van ouders, wat daarin belangrijk is en wat nodig is. Respect en één worden met de mensen is de sleutel.

Ik werd pas een keer Buru genoemd. Heel grappig, toen ik vroeg wat het betekent. Is een oude term voor een Nederlandse 'boer' die ingeburgerd is en een kleurtje heeft.
Ik heb ook een paar keer meegemaakt dat mensen denken dat ik al een aantal keer vader ben. Heel grappig. Het is hier heel normaal dat je op mijn leeftijd een paar kids ergens heb rondlopen. Ik antwoord dan maar dat ik over een paar jaar heel graag vader wil worden, maar dat ik wel trouw aan een vrouw wil zijn en dan ook echt trouw. Want in Suriname lopen mannen op dit gebied nog wel eens weg voor hun verantwoordelijkheid, is me opgevallen.

Groeten!

Imre