Feel Like Home

Hallo!

Toen ik vooraf aan mijn reis met mensen in Nederland sprak over Suriname, kwam het vooral op dit neer: ''Je gaat genieten en het mooi vinden. '' Toendertijd kon ik me daar moeilijk een voorstelling van maken. Inmiddels weet ik wel beter, ik voel me thuis in dit land en heb mijn leven in Nederland even ingeruild en 'ben' hier écht. Dat is relaxed en het is fijn om geen heimwee naar NL te hebben. Ik vind het fijn om alleen te zijn, heb tijd om tot rust te komen en het daagt me uit om contact te maken en dingen te ondernemen. Ik heb ook meer contact met lokalen mensen dan veel andere Nederlanders. Het past mij goed om me onder te dompelen in de cultuur en lokale mensen, daar geniet ik van. Het is af en toe vreemd om te merken dat je als mens zo snel gewend raakt aan leven in andere omgeving. Want is anders is het zeker! In NL zijn we resultaatgericht en halen we daar voldoening uit en zijn we bovendien zakelijk. In Suri zijn mensen meer gericht op het contact onderling en vindt men dat belangrijk, resultaat is niet zo belangrijk. Wat het interessant maakt is dat de meeste Nederlanders die hier zijn genieten van de gang van het leven, juist omdat de druk die ze in NL ervaren hier veel minder aanwezig is. Vanmiddag had ik het daar met een Stagiaire over en we kwamen erachter dat we beiden al een beetje bezig waren met de andere manier van leven in Nederland, bij terugkeer. Bizar dat dat gewoon in ons zit.

Het raakt me om te zien dat mensen hier in veel gevallen hard moeten werken om te overleven (gemiddelde Surinamer verdiend 200 euro per maand) en dat er op veel gebieden een gebrek aan kennis is. Bijvoorbeeld: wat houdt een gezonde levenstijl in en waarom is beweging belangrijk? In NL zaken die in onze cultuur zitten verweven en waar waarde aan wordt gehecht. Hier veel minder. Kennis is er veel minder en dat is destructief. Kennis is macht wordt er wel eens gezegd. En waarom? Omdat je de kennis door kan geven en dat is de sleutel.
Bovenal wordt je hier een spiegel voorgehouden als een Europeaan. Mij ook. Wij zijn zo bevoorrecht met een overheid die voor je zorgt, met een basisinkomen waar je eigenlijk altijd wel van kan rondkomen. En we vinden het best wel moeilijk om nog te genieten van de ''little things of life''. Worden in veel gevallen geleefd. En deze dingen maken dat reizen en een tijdje vertoeven in een ontwikkelingsland zo boeiend is.

Overigens blijf je Nederlander in in Suriname, ook ik: Ik fiets iedereen hard voorbij :), als ik in de winkel sta af te rekenen denk ik: '' kan dit niet wat sneller?'' Ik ben eigenwijs als de politieagent het verkeer staat te regelen en wil er toch als enige langs (hij pakte nog net niet z'n dubbelloops jachtgeweer). Kan me storen aan de hoe slecht de wegen zijn...na twee minuten, ja hallo van der Geer! Nederland is het op twee na beste land wbt asfaltering (en het zet me weer op mijn plek).

Afgelopen vrijdag had ik een bijzondere ontmoeting met een soort van zwerver in een parkje. Hij sprak me aan toen ik net aan mijn Souto soep was begonnen. Hij sprak met een Roterdams accent en zei iets over mijn soep. Al snel vroeg ie wat geld want hij had nog wat nodig. Ik vroeg waarvoor. Voor een kamer! Waarom? Hij vroeg of ie naast me mocht zitten en begon te vertellen over zijn vrouw die hem kortgeleden verlaten had. Ik besloot om naar hem te luisteren en dwong hem om gedeelte van mijn maaltijd op te eten. Best wel een bizar verhaal. Waar hij eerst nog wat wilde uitraling had kwam hij nu langzaam tot rust. En ik maar vragen stellen om een beeld te vormen. Hij had het duidelijk gehad met Suriname en de mensen. Ik had wat geld voor hem gewisseld en mijn boodschappen stonden er nog (de ultieme test) en vroeg of hij gelovig was. Jazeker! Dan moet je erop vertrouwen dat God je situatie ziet en dat is genoeg. Ik zag dat het het gesprek hem goed had gedaan en terwijl hij met zijn tasje vodden wegslofte dacht ik, Heer wandel met hem mee...

Groeten!
Imre